A Lesson Soon To Be Forgotten...

Φτάνω στο café αργοπορημένη.  Μετά την μαζική γκρίνια για την αργοπορία μου και τη ανταλλαγή των τυπικών φιλοφρονήσεων και των φιλιών του αέρα, κάθομαι.  Απέναντι μου η Β. Κοκέτα σήμερα.  Πριν έρθει, πέρασε απ’την κομμώτρια και έφτιαξε το μαλλί –χάρμα οφθαλμών τα bleach extensions της που φτάνουν μέχρι πιο κάτω απ’τη μέση- και την μανικιουρίστα της για το French gel manicure της..

Είμαι λίγο αφηρημένη σχολιάζει η Μαρία.  Έπρεπε να το είχα σκεφτεί ότι δεν θα κατάφερνα τόσο εύκολα να περάσω απαρατήρητη απ’το δικό της ραντάρ… Έχει διορατικό χάρισμα αυτή η κοπέλα.  «Μπά, όχι.  Απλά μου τα ‘πρηξαν στη δουλειά σήμερα. Και έχω και λίγο πονοκέφαλο.. Νομίζω ότι κόλλησα κάτι…»… Μου ρίχνει μια εξεταστική βαθυστόχαστη ματιά και μετά χαλαρώνει.  Την έπεισα νομίζω.

Σιγουρεύομαι ότι το χαμόγελο που φόρεσα ειδικά για την περίσταση είναι στη θέση του.  Καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να φαίνεται αμέριμνο και αυθεντικό γιατί  τα μάτια της Μαρίας είναι ακόμα σε περιπολία. Ακούω τη Β. να λέει τα γνωστά δικά της.  Βαρέθηκε τη δουλειά της. Τα οικονομικά της είναι χάλια..Οι τόκοι στο οικιστικό της δάνειο δεν τους αφήνουν να πάρουν ανάσα. Ο άντρας της έχει εμμονή με το ψάρεμα και δεν κάθεται σπίτι. Η κόρη της θέλει κάθε βδομάδα καινούργια converse. Τις προάλλες βρήκε ένα πακέτο τσιγάρα στην σχολική τσάντα του γιού της, ο οποίος είναι μόλις 13 χρόνων.   Όταν τον μάλωσε αυτός την έβρισε και κλείστηκε στο δωμάτιο… Ακούω τις ενθαρρυντικές απαντήσεις που δίνουν οι άλλες. Νιώθω και πάλι τα μάτια της Μαρίας πάνω μου, καχύποπτα.  Πιέζω τον εαυτό μου και ρίχνω και εγώ μια ατάκα του στυλ,  «καημενούλα μου, τι τραβάς και συ» και βάζω μια δόση συμπόνιας στη φωνή μου.  

Μετά σειρά έχει η  Α.  Έχει προβλήματα με την 4ετή σχέση της.  Αυτός συνεχίζει να μην κάνει λόγο για γάμο.  Σκέφτεται ότι ήταν βεβιασμένη η κίνηση να συγκατοικήσει μαζί του γιατί αυτός βολεύτηκε και δεν μπορεί να εξασκήσει πάνω του κανένα «μοχλό πίεσης» πια. Είναι και η μάνα του  βλέπεις,  που δεν την πάει και κάνει τα πάντα για να μπει ανάμεσά τους να τους χωρίσει. 

Η Μαρία δέχεται ένα τηλεφώνημα από την μάνα της, που την ρωτά τι ώρα θα περάσει να πάρει τα παιδιά γιατί της έχουν σπάσει τα νεύρα. Εκνευρίζεται και αρχίζει να βρίζει θεούς και δαίμονες. Ούτε ένα καφέ δεν μπορεί να πιεί με την ησυχία της χωρίς να την πρήζει η μάνα της.  Γιατί να μην μπορεί να είναι και η δικιά της νορμάλ μάνα σαν όλες τις άλλες και να της κρατά τα παιδιά χωρίς γκρίνια.  Η Β. της λέει ότι είναι καιρός να πάρει μια Φιλιππινέζα επιτέλους..

Η Α. γυρνά και με ρωτάει για τα νέα μου. Πήρα την προαγωγή;  Συνεχίζω την προπόνηση ;  Τελικά θα κάνω εκείνα τα μαθήματα που έλεγα;  Μουρμουρίζω ένα «όλα καλά δόξα το Θεό. Πήρα την προαγωγή. Χέζω λίγο την προπόνηση τώρα τελευταίως, δεν έχω χρόνο.  Σκέφτομαι ακόμη για τα μαθήματα» . Ξαφνικά παρατηρώ ότι επικρατεί βουβαμάρα και νιώθω τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. «Εσύ κάτι έχεις σήμερα», λέει η Μ. και χασκογελά. «Ρε μπας και ερωτεύτηκες; ..Αυτό είναι!!  Φτού σου μωρή! Έτσι είναι οι φίλες;  Για ξέρνα τα όλα τώρα!!!!!!», και ακολουθά μια συγχορδία από ενθουσιώδη ευφημισμούς  για τον επικείμενο έρωτά μου.  Γελάω «ανέμελα» και ο ήχος  του γέλιου μου, μου πονάει τ’ αυτιά..  Δεν αντέχω άλλο.  Πρέπει να βρω μια δικαιολογία και να φύγω.  Αν μείνω θα βάλω τα κλάματα και αυτό θα τις αποδιοργανώσει όλες, θα ισοπεδώσει το status-quo της παρέας.   

Θα πρέπει να δώσω εξηγήσεις. Και δεν θέλω. Όχι σήμερα. Όχι τώρα. 

Και τι να τους πω άλλωστε;  Ότι σήμερα βρίσκω την γκρίνια τους εκνευριστική;  Την ίδια γκρίνια που υπό κανονικές συνθήκες  σέρνω πρώτη το χορό και μάλιστα με μεγαλύτερη θέρμη από όλες;  Ότι σήμερα μου προκαλούν θυμό τα παράπονά τους;  Δεν μπορώ να τους πω κάτι τέτοιο.  Θα ήτανε τουλάχιστο υποκριτικό εκ’μέρους μου.

Βρίσκω τη δικαιολογία μου και φεύγω. Νιώθω άρρωστη τους λέω και είναι πολύ κοντά στην αλήθεια αυτό.  Φεύγοντας νιώθω τα βλέμματα τους καρφωμένα επάνω μου.. Ξέρω τι θα ακολουθήσει αλλά δεν με νοιάζει.. Στο κάτω -κάτω είναι συνηθισμένες με τις ιδιορρυθμίες μου.  Είμαι η παράξενη της παρέας και δεν θα το ψάξουν και πολύ.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Βάζω τα κλειδιά στη μίζα, αλλά δεν βάζω μπρος.. Σκύβω το κεφάλι στο τιμόνι και ξεσπάω.  Τώρα που είμαι μόνη δεν με νοιάζει.  Κλαίω με αναφιλητά. Φτάνει που δεν βλέπει κανείς.

Φέρνω στο μυαλό μου την επίσκεψη στο ογκολογικό 3 ώρες πριν.  Θυμάμαι το κάτωχρο πρόσωπο της Σ. Τα χείλια της σκασμένα, τα άλλοτε γελαστά της μάτια, θολά και βαριά απ’ τα δυνατά παυσίπονα  και το δέρμα της λές και είναι έτοιμο να σπάσει.  Και το χειρότερο απ’όλα.. Το χαμόγελό της… Εξακολουθεί να χαμογελά.  Δεν καταφέρνει να κρύψει τον πόνο, ούτε το φόβο, ούτε το παράπονο.  Αλλά το παλεύει και χαμογελά.  Και η μόνη γκρίνια που κάνει είναι που δεν καταφέραμε τελικά να πάμε να φάμε εκείνο το γαμημένο το sushi  που λέγαμε. .Και εγώ να την κοιτάω και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη απ’τον πικρό κόμπο που μου κλείνει το λαιμό.  «Μίλα ρε», μου λέει. «Πες μου τα νέα σου. Τι έπαθες και κόμπλαρες;»  Και εγώ εκεί, να θέλω να κλωτσήσω τον εαυτό μου και να με σκυλοβρίζω για την γαμημένη ανικανότητά μου να εκφραστώ.

Η Σ., πολύ θα ήθελε να είχε χρόνο να κάνει παιδιά.  Και να μαλώνει με την κόρη της που θα της παίρνει τα ρούχα και το ακριβό make-up και θα ζητά κάθε βδομάδα καινούργια converse. Θα ήθελε να έβλεπε τον γιο της να περνά τις δύσκολες φάσεις τις εφηβείας,  να τον κόψει να καπνίζει και να γίνει της πουτάνας.  Να γκρινιάζει που ο άντρας της φεύγει κάθε weekend για ψάρεμα ή που την ξυπνά στις 5 το πρωί για σεξ.  Να βρίζει τη μάνα της που δεν την αφήνει ούτε ένα καφέ να πιεί.  Να αγχώνεται για τα λεφτά που δεν φτάνουν και τα επιτόκια της τράπεζας.  Θα ήθελε να περιμένει και να αγχώνεται  για μια γαμημένη προαγωγή.  Θα ήθελε μην έχει χρόνο για σαδομαζοχιστικές προπονήσεις.  Θα ήθελε να της είχαν μείνει μαλλιά για να βάλει extensions και ψεύτικα νύχια –όσο κι’αν τα σιχαίνεται στην πραγματικότητα…

Η Σ. θα έδινε τα πάντα για να μπορεί να έχει μια ζωή γεμάτη άγχος, φασαρία και ρουτίνα.

Νιώθω πολύ αχάριστη και πολύ μικρή..  Αλλά το χειρότερο νιώθω υποκρίτρια γιατί σε λίγο καιρό θα αφήσω τον εαυτό μου να ξεχάσει. Θα επιστρέψω στη ρουτίνα μου, στα προβλήματά μου, στη γκρίνια μου χωρίς να θυμάμαι να τα εκτιμώ που και που. 

In a split of a second...

Ok…Ερωτεύτηκα. 

Το να ερωτεύεται κάποιος είναι ένα physical & psychological process.  Επιστημονικά αποδεδειγμένο.  Μεσολαβούν οι φερομόνες,  το νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό  compatibility , το αρχέγονο ζωώδες ένστικτο,  κλπ, κλπ.  Ερωτεύεσαι αυτό που βλέπεις ή αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις. Ή αυτό που θέλεις να βλέπεις..  Κι’ εδώ είναι που την πατούμε οι πιο πολλοί.  Επάνω στην ανάγκη –ή την απόγνωση μας-  να ερωτευτούμε, δημιουργούμε ψευδαισθήσεις  και ερωτευόμαστε αυτές. 

Και φυσικά ο πόθος..Η λέξη κλειδί. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας ανθρώπινος.

 Εγώ όμως ερωτεύτηκα χωρίς να μεσολαβήσει τίποτα απ’ όλα αυτά.

Δεν είμαι ανασφαλείς. Και πάνε χρόνια που σταμάτησα να πιστεύω στο φτερωτό μαλακισμένο. Όχι λόγω απογοήτευσης. Αυτά ήρθαν, πέρασαν. Το μελέτησα το θέμα και το εμπέδωσα. Όχι πως δεν ερωτεύτηκα και μετά την απογοήτευση.  Αντίθετα.  Άπειρες φορές.  Και δυνατά. Και σοβαρά, και επιπόλαια.  Όμως ποτέ ανεπιφύλακτα. Πάντα κρατούσα τις άμυνες μου.  Εθελοτυφλούσα στον έρωτα. Όμως πάντα ήξερα ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έσβηνε, έτσι ποτέ δεν ήμουν off guard.  Γνωρίζω πολλά για  την ανθρώπινη φύση και έτσι ξέρω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Έτσι αγαπούσα ανθρώπινα.. Κρύβοντας το μεγαλύτερο μέρος απ’ την  ψυχή μου.  Πάντα αναμένοντας την  ημερομηνία λήξης..

Και για να καλυφτώ από τα πυρά των ερωτευμένων και ρομαντικών ψυχών τονίζω το εξής: ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.And no one can contradict me on that. Γιατί κανείς από εμάς δεν έφτασε ακόμα εκεί.  Στο «για πάντα»..Δεν λέω πως δεν έτυχε.  Σίγουρα σε κάποιους, κάπου, κάποτε έτυχε.  Κάποιους πολύ τυχερούς,  που βρήκαν  την ψυχή που η ψυχή τους γύρευε.   Ή κάποιους άλλους, που συμβιβάστηκαν με πιο λίγα γιατί δεν είχαν την ατυχία να γεννηθούν με τη δική μου ανήσυχη, ασυμβίβαστη και απαιτητική ψυχή..

Όπως είπα ερωτεύτηκα.. Δεν το επιδίωξα. Δεν το κυνήγησα. Αντίθετα .  Είχα κλείσει οριστικά όχι μόνο το κεφάλαιο, αλλά το βιβλίο ολόκληρο.  Μόνο που η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια…

Μπήκε στη ζωή μου απροσδόκητα.  Άγνωστος.  Τον πρωτοείδα σε ένα χώρο καινούργιο. Βρέθηκα  εκεί «τυχαία».. Δεν πιστεύω στα τυχαία, σας το είπα;  - Κοίταξα γύρω μου βαριεστημένα.  Ήμουν σε  strange mood  εκείνη τη μέρα.  Κοίταζα αλλά δεν έβλεπα.  Αυτόν τον είδα. Τον ξεχώρισα από την μοναχικότητα του. Μου αρέσουν οι μοναχικοί άνθρωποι.  Είχε μια τραχύτητα, μια αγριάδα παράξενη.  Αλλόκοτη.   Λες και μόνο έτσι μπορούσε να κρατήσει τις αποστάσεις.  Δεν πρόσεξα τα  χαρακτηριστικά του.  Δεν με απασχόλησαν οι γραμμές του προσώπου του ή το ανάστημά του γιατί  μόλις κοίταξα στα μάτια του ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο.  Δεν μπορούσα να σκεφτώ.  Δεν ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα κάποιον στα μάτια και έβλεπα τη ψυχή του.  Έχω αυτό το «χάρισμα».  Ήταν όμως η πρώτη φορά που έβλεπα τη δική μου ψυχή μέσα στα μάτια κάποιου.  Κάποιου άγνωστου.  In a split of a second…

Ξέρω τι προσπαθεί να κρύψει. Ξέρω τι φοβάται.  Ξέρω τι τον κάνει ευάλωτο. Ξέρω ότι  έχει γίνει κομμάτια μέσα του πολλές φορές . Ξέρω ότι προσπαθεί να κάνει την καρδιά του πέτρα. Και κάποτε νομίζει ότι τα καταφέρνει.  Ξέρω ότι  δεν τρέφει αυταπάτες.  Ξέρω ότι πολλές φορές φέρθηκε σκάρτα για να αποφύγει τον πόνο.  Ξέρω ότι απογοητεύτηκε από έρωτες και ανθρώπους.. Ξέρω ότι βίωσε την απώλεια και την απόγνωση. Ξέρω ότι πίσω από την επιφυλακτικότητα του, διψά να δοθεί ολοκληρωτικά, χωρίς όρους και όρια .  Ξέρω ότι στο παρελθόν το  έκανε κιόλας, αλλά ποτέ δεν πήρε αυτά που του άξιζαν..Ξέρω ότι  πίσω από την μάσκα του κυνισμού και του θράσους, βρίσκεται η πιο όμορφη ψυχή που είδα ποτέ μου. Ξέρω ότι νιώθει πως είναι misfit.  Διαφορετικός απ’ τους άλλους.  Και όντως είναι. Φυσικά και είναι. Τέτοια ανήσυχη και όμορφη ψυχή δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική και προορισμένη για κάποιο σκοπό.  Και αυτό τον συγχύζει.  Τον τρομοκρατεί.  Γιατί νιώθει υπεύθυνος για κάτι.  Για κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα.  Κάποιες φορές θα έδινε τα πάντα για να μην είναι τόσο διαφορετικός.  Για να σταματήσει να νιώθει τόσο μόνος..   Έχει φίλους  τους οποίους αγαπά και τον αγαπούν.  Δεν ξέρω όμως  αν ακόμα και αυτοί, οι πιο κοντινοί  και αγαπημένοι του άνθρωποι  μπόρεσαν ποτέ να τον δουν όπως πραγματικά είναι..  Εγώ όμως τον είδα.  In a split of a second..

Τον κοίταζα επίμονα. Αχόρταγα.   Κάποια στιγμή με πρόσεξε και αυτός.  Δεν ξέρω γιατί. Δεν ρώτησα. Ίσως γιατί ήταν αδύνατο να αγνοήσει το επίμονο βλέμμα μου.  Ίσως γιατί κατάλαβε ότι έβλεπα κάτι που δεν έβλεπαν οι άλλοι.  Μου χαμογέλασε.  Ήταν ένα μικρό, στραβό, κυνικό χαμόγελο. Επιφυλακτικό.  Τον ένιωσα να μετανιώνει γι’ αυτό το χαμόγελο, να υψώνει τις άμυνες του και να ετοιμάζεται να τραπεί σε φυγή.  Σφίχτηκε η καρδιά μου στην σκέψη αυτή, αλλά  του χαμογέλασα.  Αβίαστα, χωρίς καμιά άμυνα, χωρίς κανένα φόβο.  Όλες οι άμυνες που κουβαλάω πακέτο τόσα χρόνια, έπεσαν.  Έτσι απλά.  Αποσυντονίστηκα λίγο.  Αλλά, τόσο με συνεπήρε η καθαρή αύρα του που δεν ήθελα να το χαλάσω με σκέψεις της λογικής.  Αυτή η γαμημένη η λογική που χαλά τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή… 

Τον πλησίασα.  Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Με τραβούσαν σαν μαγνήτης.  Άλλωστε το ήξερα απ’τη στιγμή που τον είδα ότι θα ήταν μια μάχη άνιση, ακόμα και αν ήθελα να το παλέψω. Δεν ήθελα όμως. Ξαφνιάστηκε αλλά δεν τελικά δεν  τραβήχτηκε μακριά.  Με κοίταξε εξεταστικά στα μάτια. Σαστισμένος. Κατάλαβα ότι ένιωσε άβολα με την ψυχή τόσο εκτεθειμένη, τόσο γυμνή.  Δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι μια περίεργη άγνωστη, προσπαθούσε να μπει κάτω απ’ το πετσί του. Αλλά απ’ την άλλη, κατάλαβα ότι με ένιωσε περίεργα οικία.  Πώς να του εξηγήσω ότι και για μένα ήταν πρωτόγνωρο και  ότι ήμουν τρομοκρατημένη με την αντίδρασή μου;   Που να βρω λέξεις ικανές να περιγράψουν την παράλογη και άνευ όρων παράδοση μου;  Πώς να τον πείσω πως δεν είμαι μια τρελή παρανοϊκή με υπερκινητική φαντασία.. Δεν εξηγούνται αυτά τα πράγματα με λέξεις.  Ούτος ή αλλιώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα λόγια.  Έτσι δεν είπα κάτι το συγκλονιστικό. 

 Ξανά το μικρό, στραβό, χαμόγελο. Λιγότερο κυνικό αυτή τη φορά. Λιγότερο επιφυλακτικό.  Δεν μιλήσαμε πολύ. Ήταν αχρείαστο άλλωστε γιατί κάποιες φορές όταν μια κομματιασμένη ψυχή συναντήσει ένα κομμάτι της, τα λόγια δεν χρειάζονται.  Λίγα λόγια και απλά.  Και χαμόγελα ψυχής. 

Όσο παράλογο και αν ακούγεται ερωτεύτηκα την ψυχή κάποιου που δεν γνώριζω.  Και δεν ζητώ να τον γνωρίσω - ίσως να μην έχω και το δικαίωμα.. Don’t get me wrong… Πεθαίνω να μάθω τα πάντα γι’αυτόν.  Να μάθω τις μικρές καθημερινές συνήθειές του.  Να μάθω το αγαπημένο του φαγητό. Το αγαπημένο του χρώμα. Τους  έρωτες του... Τις σκανδαλιές που έκανε μικρός.  Όλες τις φορές που πόνεσε, που έκλαψε, που χάρηκε, που γέλασε... Αναρωτιέμαι πως κοιμάται..πως είναι όταν ξυπνά το πρωί… Πως είναι όταν χαμογελά στους ανθρώπους που αγαπά… Πως φιλά..Πως κάνει έρωτα..  Όλα.. Τα πιο σημαντικά και τα πιο ασήμαντα…

Και όσο κι’ αν αυτά που γράφω με κάνουν να ακούγομαι σαν ερωτοχτυπημένο 15χρονο, δεν είναι έτσι.  Αυτό που βιώνω δεν είναι  το συνηθισμένο “girl falls madly in love with boy”  harlequin story… Εν μέρει μακάρι να ήταν.  Έτσι θα υπήρχε ένας τρόπος εκτόνωσης  αυτού του τυφώνα που σαρώνει την ψυχή μου.  Αλλά φοβάμαι.  Φοβάμαι ότι αν μάθω την ανθρώπινη πλευρά του θα τον χάσω. Φοβάμαι ότι αν μπούμε στον κόσμο της λογικής, εκεί που βασιλεύουν ο εγωισμός,  η αμφιβολία, η καχυποψία,  οι εντυπώσεις και οι κανόνες, τότε οι ψυχές μας θα σταματήσουν να μιλούν..  Και δεν αντέχω αυτή τη σκέψη.. Δεν μπορώ, δεν γίνεται να τον χάσω…  Το τίμημα θα ήταν πολύ βαρύ..Η υλική υπόστασή μου μπορεί να αντέξει αυτή την απώλεια.. Η ψυχή μου όχι. 

Defeat

Είναι κάποιες φορές που δεν έχεις άλλη επιλογή, εκτός απ’το να παραδεχτείς ήττα.  Ακόμη και αν είσαι μαθημένος να μην χάνεις ποτέ τις μάχες σου. Έρχεται κάποια στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιες μάχες  που αρχικά ήταν ζωτικής σημασίας, έχασαν την ουσία.  Ότι ο σκοπός για τον οποίο πολεμούσες με νύχια και με δόντια, δεν σου εμπνέει πλέον κανένα ενθουσιασμό, κανένα πείσμα και το κυριότερο κανένα πάθος. 

Κάπου σ’αυτή τη φάση αναρωτιέσαι το γιατί.  Φταίει  η κούραση, η απογοήτευση, ο πόνος, η συνειδητοποίηση  ότι είσαι χαμένος από χέρι;

… Και μετά σταματάς  να αναρωτιέσαι.  Ούτε που σε νοιάζει πια το γιατί, ούτε το πώς.  Θέλεις απλά να υψώσεις την λευκή σημαία και να παραδοθείς.. Ούτε καν να το βάλεις στα πόδια για να σώσεις το τομάρι σου..Αυτό θα ήταν άνανδρο ούτος ή αλλιώς, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν τρέχεις.. Απλά έχεις χάσει. Και αδιαφορείς αν θα δείξει επιείκεια ο εχθρός ή αν θα σου κομματιάσει τις σάρκες,  ρίχνοντας τα κομμάτια σου στους γύπες.  Ψιλοβαριέσαι κιόλας.  

You can’t win them all, σκέφτεσαι.  And sometimes it’s ok…

THAT DAY..

Κάποτε έρχεται μια μέρα που δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις σε καμιά γλώσσα για να πεις αυτά που σε καίνε.  Έτσι μένεις βουβός να κοιτάζεις τις φλόγες να καταβροχθίζουν την ύπαρξή σου.  Και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα  για να έρθει το τέλος,  να μαζέψεις τις  στάχτες σου και να τις σκορπίσεις στους πέντε ανέμους.

Και είναι κάποιες φορές, που όσο και αν πονάς νιώθεις ανακούφιση που ήρθε αυτή η μέρα, γιατί ξέρεις πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί ξέρεις ότι μέχρι εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μόνο μέσα από τις στάχτες σου θα μπορέσεις να λυτρωθείς και να βρεις ξανά τον εαυτό σου…

Loosing to apathy..

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.  Και δεν το λέω εγώ. Το λένε οι άλλοι. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που ακούω είναι το : “Πως μπορείς να είσαι πάντα τόσο θετική ;”.  Όχι πως δεν με πιάνουν μέσα-μέσα τα low μου αλλά δεν κρατούν πολύ.  Δεν αντέχω την μιζέρια του negativity.  Έτσι το πολύ-πολύ να είμαι down για 1-2 μέρες. Έπειτα, είμαι και πάλι το τρελό παιδί χαρά γεμάτο, ready to conquer the world .

 Εδώ και κάτι βδομάδες όμως κάτι άλλαξε. Και με τρώει. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν απλά η κούραση από τους ξέφρενους ρυθμούς του καλοκαιριού.  I was burned out.  Ίσως να ήταν ένα αυτόματο σύστημα shut-down,  σωματικό και πνευματικό.  Μια προειδοποίηση ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμά.  The post summer blues..  Αλλά όχι. Δεν είναι ούτε κατάθλιψη, ούτε απαισιοδοξία, ούτε μιζέριασμα..  Αυτά δεν κολλούν πάνω μου για πολύ.

Είναι απάθεια.

Απάθεια... Μισητή λέξη.  Που δεν με χαρακτήρισε ποτέ. Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ μια μέρα απ’τη ζωή μου χωρίς  πάθος.  Έτσι είμαι.  It’s my fuel. It’s what keeps me ticking.  Σε όλες τις πτυχές της ζωής μου.  Και εκεί που δεν μου έβγαινε απλά έφευγα.  Χωρίς ίχνος μεταμέλειας.  Γιατί ήταν απλά τα πράγματα για μένα.  Ζωή χωρίς πάθος απλούστατα δεν ήταν ζωή για μένα.  Ακόμα και τις πιο μίζερες καταστάσεις μου τις αντιμετώπιζα παθιασμένη.. Έτοιμη να παλέψω με θεούς και δαίμονες.  Και να νικήσω φυσικά.

Ξαφνικά σταμάτησα να θέλω να βγαίνω.  Αποφεύγω τις προσκλήσεις ακόμα και από τους πιο κολλητούς μου; σπάνια απαντώ τα τηλέφωνα και όταν το κάνω,  έχω πάντα έτοιμη τη δικαιολογία.  Έχω δουλεία, είμαι καλεσμένη αλλού, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, έχω πονοκέφαλο κτλ. Βγαίνω μόνο που και που  – με μια φίλη που δεν καταλαβαίνει αλλά και δεν ρωτά - σε μέρη απόμερα που κανείς δεν θα προσέξει το αμακιγιάριστο πρόσωπό μου ή την ατημέλητη εμφάνισή μου.   Όχι πως με νοιάζει τι θα πουν αλλά δεν θέλω να με κοιτάζουν πια. Με ενοχλεί.  Και εμένα και την απάθειά μου.

Και την μοναξιά μου.

Απολαμβάνω την μοναξιά μου. Πάντα είχα τις στιγμές μου που ήθελα να είμαι μόνη με τον εαυτό μου. Όσο και αν ήμουν η ψυχή της παρέας στα άγρια ξεσαλώματα,  υπήρχαν πάντα στιγμές που εξαφανιζόμουν για λίγο. Μόνη εγώ και ο εαυτός μου.  Έστω και για λίγο, για να βρω τις ισορροπίες μου. Να κάνω πράγματα που είχα καιρό  να κάνω.   Απλά πράγματα.  Όπως το να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω τηλεόραση, να καθίσω μόνη στη βεράντα μου με ένα ποτήρι merlot  ή να ξυπνήσω κάτι άγριες ώρες και με ένα καφέ στο χέρι να χαζεύω την αυγή.

Τώρα όμως είναι μια μοναξιά αλλιώτικη.  Εγώ και ο εαυτός μου δεν τα βρίσκουμε πια.  Μπήκε αυτή η γαμημένη η απάθεια μεταξύ μας .

 Σκέφτομαι πράγματα…  Πράγματα που απέφευγα τόσο καιρό.  Τα λάθη μου. Κυρίως αυτά.  Και τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου.  Δεν ήταν άσχημες επιλογές.  Αλλά έκανα στην πορεία άσχημα λάθη.  Που δεν διορθώνονται ακόμα και αν δεν τα μάθει κανείς.  Που άλλαξαν δεδομένα και καταστάσεις. Που έφεραν ανισορροπίες σε συμπαντικές ενέργειες, στιγματίζοντας με κακό κάρμα τις καλές μου επιλογές.  Δεν θα προσπαθήσω καν να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί οι δικαιολογίες είναι για τους δειλούς.  Οποιαδήποτε δικαιολογία,  ξεθωριάζει μπροστά στις επιλογές που μας δίνει η ελεύθερη βούληση. Μπορούσα απλά να σηκωθώ και να φύγω. (Κάπου εδώ κάνει πάντα παρεμβολές μια μικρή φωνή,  που με ρωτά αν πραγματικά μπορούσα έτσι απλά να φύγω, αλλά την αγνοώ).  Το έκανα στο παρελθόν.  Άρα θα μπορούσα ξανά.  Δεν το έκανα όμως.  Και ακολούθησαν τα λάθη. Και ξέρω ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Και ξέρω να συγχωρώ. Ακόμα και τον εαυτό μου.  Τα συγκεκριμένα όμως έχουν ανοίξει μια τρύπα στη ψυχή μου.  Και πρέπει να αντιμετωπίσω τις συνέπειες…  Και την απάθεια..  (Και πάλι η ίδια φωνή να μου λέει ότι οι συνέπειες  θα υπήρχαν όποιες αποφάσεις και αν έπαιρνα, με ή χωρίς τα λάθη.. Της απαντώ ότι μπορεί οι συνέπειες να υπήρχαν, αλλά δεν θα υπήρχε η γαμημένη η απάθεια που μου πηδάει την ύπαρξη)

…Ναι..κάτι έχει αλλάξει όπως είπα. Και αυτή τη φορά ίσως πάρει παραπάνω από λίγες μέρες να περάσει. Αυτή τη φορά η συνείδησή  μου αρνείται να σκουπίσει όλες τις άλυτες καταστάσεις  (ή μάλλον ακαταστασίες)  κάτω από το χαλάκι της  «αισιοδοξίας». Αυτή τη φορά δεν θα πω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.  Δεν θα του δώσω την εύκολη λύση.

Eventually  φυσικά θα πάνε όλα καλά. Πρώτα όμως θα αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου, τις αλήθειες μου, τα ψέματά μου  και τις συνέπειες…   

And I will… Because I refuse to lose to apathy…. 

Glimpse to a naked soul...

Μου λείπει.
Δεν λέει πολλά αυτό από μόνο του, γιατί γενικώς και αορίστως μου λείπουν πολλά πράγματα.
Και έχοντας γνώθι σ’αυτόν -είμαι ένας συναισθηματικός «βούζουνος»- γνωρίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που λέω ότι μου λείπει κάποιος, παρακινούμενη είτε από την αυταπάτη των φερομονών, ή των make believe personas και του wishful thinking.

Αυτόν όμως δεν τον ξέρω με αυτό τον τρόπο. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει καμιά γνωριμία. Δεν γνωρίζω την εμφάνιση του, την ηλικία του, την ταυτότητά του, τον τόπο διαμονής του. Φυσικά και αναπόφευκτα, η φαντασία μου ταξιδεύει. Ιt’s the curse of being a woman ή το φαινόμενο του σαχλο-harlequin που διέπρεπε μέχρι τα 90’s. Τον φαντάστηκα μελαχρινό, λυγερό, με θεληματικό πηγούνι και διαπεραστικό βλέμμα –αυτό σίγουρα αποτελεί harlequin syndrome symptom- μεταξύ 25-30, μοντέρνο, με ένα δικό του ανέμελο chill out look.
Και ύστερα θυμήθηκα τις πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο, με τη μούρη στο κρύο μπετόν και συνέτισα τον εαυτό μου. Έθεσα σε λειτουργία το emergency self control system και αντέστρεψα το process.
A bit on the chubby side με κύφωση, λίγο αλλήθωρο με ανύπαρκτο πηγούνι, γύρω στα 50. Το μόνο που δεν κατάφερα να αλλάξω ήταν το style. Σε αυτό επιμένω . (Συγνώμη καλέ μου αλλά με κάλτσα ττόρενη, και dolphin παντόφλα δεν μπορώ να σε φανταστώ. Είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις μου…) Εν ολίγοις, κάτι σαν Quasimodo in Notre-Dame de Paris αλλά more stylish.

Και όμως ακόμα και έτσι συνεχίζει να μου λείπει. Ανυπομονώ για τις λίγες και παράξενες επαφές μας. Απλές κουβέντες. Λίγα λόγια. Κάποιες φορές σοβαρά. Άλλες χιουμοριστικά. Κάποτε μόνο δικά μου και κάποτε μοιρασμένα με άλλους. Να μου δίνει θάρρος . Να τον κάνω να γελά με τις χαζομάρες μου μήπως και ξεχαστεί λίγο. Κάποτε ουσιώδη και κάποτε απλά για να πούμε ένα «γεια». Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. Χωρίς τα περιττά faux φτιασίδια. Και πάνω απ’όλα χωρίς να μπαίνει στη μέση το physical attraction (or unattraction), η ηλικία, το social status, τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας, ο εγωισμός..Έτσι απλά… Γινόμαστε φίλοι… Χωρίς όρους… Αλλά με σεβασμό στα όρια.

Πιάνω τον εαυτό μου –στις πιο παράξενες στιγμές- να αναρωτιέμαι τι κάνει, αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένος, αν τον αγαπούν, αν τον έχουν πικράνει.. Να χαμογελώ με τη σκέψη ότι περνά καλά και είναι χαρούμενος ή να σφίγγεται η καρδιά μου όταν υποψιάζομαι ότι περνά τη φάση του, μόνος, απογοητευμένος, μίζερος.

Δεν θέλω να μπω σε self psychoanalysis. Δεν έχει σημασία αν έχω ψυχοτραυματικά παιδικά βιώματα, προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, ψυχολογικά σύνδρομα ή αν είμαι εντελώς κου-κου. Δεν θέλω να ακούσω για το τι είναι «λογικό» ή ψυχικά υγειές. Δεν με νοιάζει. Απλά.

Το μόνο που ξέρω είναι αυτός ο άγνωστος μου έδωσε κάτι που ήθελα πολύ..Κάτι που έψαχνα απεγνωσμένα με μανία ...A glimpse to a naked soul…