Κάποτε έρχεται μια μέρα που δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις σε καμιά γλώσσα για να πεις αυτά που σε καίνε. Έτσι μένεις βουβός να κοιτάζεις τις φλόγες να καταβροχθίζουν την ύπαρξή σου. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα για να έρθει το τέλος, να μαζέψεις τις στάχτες σου και να τις σκορπίσεις στους πέντε ανέμους.
Και είναι κάποιες φορές, που όσο και αν πονάς νιώθεις ανακούφιση που ήρθε αυτή η μέρα, γιατί ξέρεις πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί ξέρεις ότι μέχρι εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μόνο μέσα από τις στάχτες σου θα μπορέσεις να λυτρωθείς και να βρεις ξανά τον εαυτό σου…
Εν το αναποφευκτο της σύγκρουσης εν νομίζεις? Θωρείς πως εν να φάεις τα μούτρα σου τζαί ασυναίσθητα σκέφτεσαι το ότι εν να ζαβώσει η μούττη σου παρά τη σύγκρουση καθ' αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://a-sofo-logies.blogspot.com/2009/10/blog-post_28.html
ΑπάντησηΔιαγραφή