Loosing to apathy..

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.  Και δεν το λέω εγώ. Το λένε οι άλλοι. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που ακούω είναι το : “Πως μπορείς να είσαι πάντα τόσο θετική ;”.  Όχι πως δεν με πιάνουν μέσα-μέσα τα low μου αλλά δεν κρατούν πολύ.  Δεν αντέχω την μιζέρια του negativity.  Έτσι το πολύ-πολύ να είμαι down για 1-2 μέρες. Έπειτα, είμαι και πάλι το τρελό παιδί χαρά γεμάτο, ready to conquer the world .

 Εδώ και κάτι βδομάδες όμως κάτι άλλαξε. Και με τρώει. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν απλά η κούραση από τους ξέφρενους ρυθμούς του καλοκαιριού.  I was burned out.  Ίσως να ήταν ένα αυτόματο σύστημα shut-down,  σωματικό και πνευματικό.  Μια προειδοποίηση ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμά.  The post summer blues..  Αλλά όχι. Δεν είναι ούτε κατάθλιψη, ούτε απαισιοδοξία, ούτε μιζέριασμα..  Αυτά δεν κολλούν πάνω μου για πολύ.

Είναι απάθεια.

Απάθεια... Μισητή λέξη.  Που δεν με χαρακτήρισε ποτέ. Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ μια μέρα απ’τη ζωή μου χωρίς  πάθος.  Έτσι είμαι.  It’s my fuel. It’s what keeps me ticking.  Σε όλες τις πτυχές της ζωής μου.  Και εκεί που δεν μου έβγαινε απλά έφευγα.  Χωρίς ίχνος μεταμέλειας.  Γιατί ήταν απλά τα πράγματα για μένα.  Ζωή χωρίς πάθος απλούστατα δεν ήταν ζωή για μένα.  Ακόμα και τις πιο μίζερες καταστάσεις μου τις αντιμετώπιζα παθιασμένη.. Έτοιμη να παλέψω με θεούς και δαίμονες.  Και να νικήσω φυσικά.

Ξαφνικά σταμάτησα να θέλω να βγαίνω.  Αποφεύγω τις προσκλήσεις ακόμα και από τους πιο κολλητούς μου; σπάνια απαντώ τα τηλέφωνα και όταν το κάνω,  έχω πάντα έτοιμη τη δικαιολογία.  Έχω δουλεία, είμαι καλεσμένη αλλού, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, έχω πονοκέφαλο κτλ. Βγαίνω μόνο που και που  – με μια φίλη που δεν καταλαβαίνει αλλά και δεν ρωτά - σε μέρη απόμερα που κανείς δεν θα προσέξει το αμακιγιάριστο πρόσωπό μου ή την ατημέλητη εμφάνισή μου.   Όχι πως με νοιάζει τι θα πουν αλλά δεν θέλω να με κοιτάζουν πια. Με ενοχλεί.  Και εμένα και την απάθειά μου.

Και την μοναξιά μου.

Απολαμβάνω την μοναξιά μου. Πάντα είχα τις στιγμές μου που ήθελα να είμαι μόνη με τον εαυτό μου. Όσο και αν ήμουν η ψυχή της παρέας στα άγρια ξεσαλώματα,  υπήρχαν πάντα στιγμές που εξαφανιζόμουν για λίγο. Μόνη εγώ και ο εαυτός μου.  Έστω και για λίγο, για να βρω τις ισορροπίες μου. Να κάνω πράγματα που είχα καιρό  να κάνω.   Απλά πράγματα.  Όπως το να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω τηλεόραση, να καθίσω μόνη στη βεράντα μου με ένα ποτήρι merlot  ή να ξυπνήσω κάτι άγριες ώρες και με ένα καφέ στο χέρι να χαζεύω την αυγή.

Τώρα όμως είναι μια μοναξιά αλλιώτικη.  Εγώ και ο εαυτός μου δεν τα βρίσκουμε πια.  Μπήκε αυτή η γαμημένη η απάθεια μεταξύ μας .

 Σκέφτομαι πράγματα…  Πράγματα που απέφευγα τόσο καιρό.  Τα λάθη μου. Κυρίως αυτά.  Και τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου.  Δεν ήταν άσχημες επιλογές.  Αλλά έκανα στην πορεία άσχημα λάθη.  Που δεν διορθώνονται ακόμα και αν δεν τα μάθει κανείς.  Που άλλαξαν δεδομένα και καταστάσεις. Που έφεραν ανισορροπίες σε συμπαντικές ενέργειες, στιγματίζοντας με κακό κάρμα τις καλές μου επιλογές.  Δεν θα προσπαθήσω καν να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί οι δικαιολογίες είναι για τους δειλούς.  Οποιαδήποτε δικαιολογία,  ξεθωριάζει μπροστά στις επιλογές που μας δίνει η ελεύθερη βούληση. Μπορούσα απλά να σηκωθώ και να φύγω. (Κάπου εδώ κάνει πάντα παρεμβολές μια μικρή φωνή,  που με ρωτά αν πραγματικά μπορούσα έτσι απλά να φύγω, αλλά την αγνοώ).  Το έκανα στο παρελθόν.  Άρα θα μπορούσα ξανά.  Δεν το έκανα όμως.  Και ακολούθησαν τα λάθη. Και ξέρω ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Και ξέρω να συγχωρώ. Ακόμα και τον εαυτό μου.  Τα συγκεκριμένα όμως έχουν ανοίξει μια τρύπα στη ψυχή μου.  Και πρέπει να αντιμετωπίσω τις συνέπειες…  Και την απάθεια..  (Και πάλι η ίδια φωνή να μου λέει ότι οι συνέπειες  θα υπήρχαν όποιες αποφάσεις και αν έπαιρνα, με ή χωρίς τα λάθη.. Της απαντώ ότι μπορεί οι συνέπειες να υπήρχαν, αλλά δεν θα υπήρχε η γαμημένη η απάθεια που μου πηδάει την ύπαρξη)

…Ναι..κάτι έχει αλλάξει όπως είπα. Και αυτή τη φορά ίσως πάρει παραπάνω από λίγες μέρες να περάσει. Αυτή τη φορά η συνείδησή  μου αρνείται να σκουπίσει όλες τις άλυτες καταστάσεις  (ή μάλλον ακαταστασίες)  κάτω από το χαλάκι της  «αισιοδοξίας». Αυτή τη φορά δεν θα πω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.  Δεν θα του δώσω την εύκολη λύση.

Eventually  φυσικά θα πάνε όλα καλά. Πρώτα όμως θα αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου, τις αλήθειες μου, τα ψέματά μου  και τις συνέπειες…   

And I will… Because I refuse to lose to apathy….