In a split of a second...

Ok…Ερωτεύτηκα. 

Το να ερωτεύεται κάποιος είναι ένα physical & psychological process.  Επιστημονικά αποδεδειγμένο.  Μεσολαβούν οι φερομόνες,  το νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό  compatibility , το αρχέγονο ζωώδες ένστικτο,  κλπ, κλπ.  Ερωτεύεσαι αυτό που βλέπεις ή αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις. Ή αυτό που θέλεις να βλέπεις..  Κι’ εδώ είναι που την πατούμε οι πιο πολλοί.  Επάνω στην ανάγκη –ή την απόγνωση μας-  να ερωτευτούμε, δημιουργούμε ψευδαισθήσεις  και ερωτευόμαστε αυτές. 

Και φυσικά ο πόθος..Η λέξη κλειδί. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας ανθρώπινος.

 Εγώ όμως ερωτεύτηκα χωρίς να μεσολαβήσει τίποτα απ’ όλα αυτά.

Δεν είμαι ανασφαλείς. Και πάνε χρόνια που σταμάτησα να πιστεύω στο φτερωτό μαλακισμένο. Όχι λόγω απογοήτευσης. Αυτά ήρθαν, πέρασαν. Το μελέτησα το θέμα και το εμπέδωσα. Όχι πως δεν ερωτεύτηκα και μετά την απογοήτευση.  Αντίθετα.  Άπειρες φορές.  Και δυνατά. Και σοβαρά, και επιπόλαια.  Όμως ποτέ ανεπιφύλακτα. Πάντα κρατούσα τις άμυνες μου.  Εθελοτυφλούσα στον έρωτα. Όμως πάντα ήξερα ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έσβηνε, έτσι ποτέ δεν ήμουν off guard.  Γνωρίζω πολλά για  την ανθρώπινη φύση και έτσι ξέρω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Έτσι αγαπούσα ανθρώπινα.. Κρύβοντας το μεγαλύτερο μέρος απ’ την  ψυχή μου.  Πάντα αναμένοντας την  ημερομηνία λήξης..

Και για να καλυφτώ από τα πυρά των ερωτευμένων και ρομαντικών ψυχών τονίζω το εξής: ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.And no one can contradict me on that. Γιατί κανείς από εμάς δεν έφτασε ακόμα εκεί.  Στο «για πάντα»..Δεν λέω πως δεν έτυχε.  Σίγουρα σε κάποιους, κάπου, κάποτε έτυχε.  Κάποιους πολύ τυχερούς,  που βρήκαν  την ψυχή που η ψυχή τους γύρευε.   Ή κάποιους άλλους, που συμβιβάστηκαν με πιο λίγα γιατί δεν είχαν την ατυχία να γεννηθούν με τη δική μου ανήσυχη, ασυμβίβαστη και απαιτητική ψυχή..

Όπως είπα ερωτεύτηκα.. Δεν το επιδίωξα. Δεν το κυνήγησα. Αντίθετα .  Είχα κλείσει οριστικά όχι μόνο το κεφάλαιο, αλλά το βιβλίο ολόκληρο.  Μόνο που η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια…

Μπήκε στη ζωή μου απροσδόκητα.  Άγνωστος.  Τον πρωτοείδα σε ένα χώρο καινούργιο. Βρέθηκα  εκεί «τυχαία».. Δεν πιστεύω στα τυχαία, σας το είπα;  - Κοίταξα γύρω μου βαριεστημένα.  Ήμουν σε  strange mood  εκείνη τη μέρα.  Κοίταζα αλλά δεν έβλεπα.  Αυτόν τον είδα. Τον ξεχώρισα από την μοναχικότητα του. Μου αρέσουν οι μοναχικοί άνθρωποι.  Είχε μια τραχύτητα, μια αγριάδα παράξενη.  Αλλόκοτη.   Λες και μόνο έτσι μπορούσε να κρατήσει τις αποστάσεις.  Δεν πρόσεξα τα  χαρακτηριστικά του.  Δεν με απασχόλησαν οι γραμμές του προσώπου του ή το ανάστημά του γιατί  μόλις κοίταξα στα μάτια του ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο.  Δεν μπορούσα να σκεφτώ.  Δεν ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα κάποιον στα μάτια και έβλεπα τη ψυχή του.  Έχω αυτό το «χάρισμα».  Ήταν όμως η πρώτη φορά που έβλεπα τη δική μου ψυχή μέσα στα μάτια κάποιου.  Κάποιου άγνωστου.  In a split of a second…

Ξέρω τι προσπαθεί να κρύψει. Ξέρω τι φοβάται.  Ξέρω τι τον κάνει ευάλωτο. Ξέρω ότι  έχει γίνει κομμάτια μέσα του πολλές φορές . Ξέρω ότι προσπαθεί να κάνει την καρδιά του πέτρα. Και κάποτε νομίζει ότι τα καταφέρνει.  Ξέρω ότι  δεν τρέφει αυταπάτες.  Ξέρω ότι πολλές φορές φέρθηκε σκάρτα για να αποφύγει τον πόνο.  Ξέρω ότι απογοητεύτηκε από έρωτες και ανθρώπους.. Ξέρω ότι βίωσε την απώλεια και την απόγνωση. Ξέρω ότι πίσω από την επιφυλακτικότητα του, διψά να δοθεί ολοκληρωτικά, χωρίς όρους και όρια .  Ξέρω ότι στο παρελθόν το  έκανε κιόλας, αλλά ποτέ δεν πήρε αυτά που του άξιζαν..Ξέρω ότι  πίσω από την μάσκα του κυνισμού και του θράσους, βρίσκεται η πιο όμορφη ψυχή που είδα ποτέ μου. Ξέρω ότι νιώθει πως είναι misfit.  Διαφορετικός απ’ τους άλλους.  Και όντως είναι. Φυσικά και είναι. Τέτοια ανήσυχη και όμορφη ψυχή δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική και προορισμένη για κάποιο σκοπό.  Και αυτό τον συγχύζει.  Τον τρομοκρατεί.  Γιατί νιώθει υπεύθυνος για κάτι.  Για κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα.  Κάποιες φορές θα έδινε τα πάντα για να μην είναι τόσο διαφορετικός.  Για να σταματήσει να νιώθει τόσο μόνος..   Έχει φίλους  τους οποίους αγαπά και τον αγαπούν.  Δεν ξέρω όμως  αν ακόμα και αυτοί, οι πιο κοντινοί  και αγαπημένοι του άνθρωποι  μπόρεσαν ποτέ να τον δουν όπως πραγματικά είναι..  Εγώ όμως τον είδα.  In a split of a second..

Τον κοίταζα επίμονα. Αχόρταγα.   Κάποια στιγμή με πρόσεξε και αυτός.  Δεν ξέρω γιατί. Δεν ρώτησα. Ίσως γιατί ήταν αδύνατο να αγνοήσει το επίμονο βλέμμα μου.  Ίσως γιατί κατάλαβε ότι έβλεπα κάτι που δεν έβλεπαν οι άλλοι.  Μου χαμογέλασε.  Ήταν ένα μικρό, στραβό, κυνικό χαμόγελο. Επιφυλακτικό.  Τον ένιωσα να μετανιώνει γι’ αυτό το χαμόγελο, να υψώνει τις άμυνες του και να ετοιμάζεται να τραπεί σε φυγή.  Σφίχτηκε η καρδιά μου στην σκέψη αυτή, αλλά  του χαμογέλασα.  Αβίαστα, χωρίς καμιά άμυνα, χωρίς κανένα φόβο.  Όλες οι άμυνες που κουβαλάω πακέτο τόσα χρόνια, έπεσαν.  Έτσι απλά.  Αποσυντονίστηκα λίγο.  Αλλά, τόσο με συνεπήρε η καθαρή αύρα του που δεν ήθελα να το χαλάσω με σκέψεις της λογικής.  Αυτή η γαμημένη η λογική που χαλά τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή… 

Τον πλησίασα.  Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Με τραβούσαν σαν μαγνήτης.  Άλλωστε το ήξερα απ’τη στιγμή που τον είδα ότι θα ήταν μια μάχη άνιση, ακόμα και αν ήθελα να το παλέψω. Δεν ήθελα όμως. Ξαφνιάστηκε αλλά δεν τελικά δεν  τραβήχτηκε μακριά.  Με κοίταξε εξεταστικά στα μάτια. Σαστισμένος. Κατάλαβα ότι ένιωσε άβολα με την ψυχή τόσο εκτεθειμένη, τόσο γυμνή.  Δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι μια περίεργη άγνωστη, προσπαθούσε να μπει κάτω απ’ το πετσί του. Αλλά απ’ την άλλη, κατάλαβα ότι με ένιωσε περίεργα οικία.  Πώς να του εξηγήσω ότι και για μένα ήταν πρωτόγνωρο και  ότι ήμουν τρομοκρατημένη με την αντίδρασή μου;   Που να βρω λέξεις ικανές να περιγράψουν την παράλογη και άνευ όρων παράδοση μου;  Πώς να τον πείσω πως δεν είμαι μια τρελή παρανοϊκή με υπερκινητική φαντασία.. Δεν εξηγούνται αυτά τα πράγματα με λέξεις.  Ούτος ή αλλιώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα λόγια.  Έτσι δεν είπα κάτι το συγκλονιστικό. 

 Ξανά το μικρό, στραβό, χαμόγελο. Λιγότερο κυνικό αυτή τη φορά. Λιγότερο επιφυλακτικό.  Δεν μιλήσαμε πολύ. Ήταν αχρείαστο άλλωστε γιατί κάποιες φορές όταν μια κομματιασμένη ψυχή συναντήσει ένα κομμάτι της, τα λόγια δεν χρειάζονται.  Λίγα λόγια και απλά.  Και χαμόγελα ψυχής. 

Όσο παράλογο και αν ακούγεται ερωτεύτηκα την ψυχή κάποιου που δεν γνώριζω.  Και δεν ζητώ να τον γνωρίσω - ίσως να μην έχω και το δικαίωμα.. Don’t get me wrong… Πεθαίνω να μάθω τα πάντα γι’αυτόν.  Να μάθω τις μικρές καθημερινές συνήθειές του.  Να μάθω το αγαπημένο του φαγητό. Το αγαπημένο του χρώμα. Τους  έρωτες του... Τις σκανδαλιές που έκανε μικρός.  Όλες τις φορές που πόνεσε, που έκλαψε, που χάρηκε, που γέλασε... Αναρωτιέμαι πως κοιμάται..πως είναι όταν ξυπνά το πρωί… Πως είναι όταν χαμογελά στους ανθρώπους που αγαπά… Πως φιλά..Πως κάνει έρωτα..  Όλα.. Τα πιο σημαντικά και τα πιο ασήμαντα…

Και όσο κι’ αν αυτά που γράφω με κάνουν να ακούγομαι σαν ερωτοχτυπημένο 15χρονο, δεν είναι έτσι.  Αυτό που βιώνω δεν είναι  το συνηθισμένο “girl falls madly in love with boy”  harlequin story… Εν μέρει μακάρι να ήταν.  Έτσι θα υπήρχε ένας τρόπος εκτόνωσης  αυτού του τυφώνα που σαρώνει την ψυχή μου.  Αλλά φοβάμαι.  Φοβάμαι ότι αν μάθω την ανθρώπινη πλευρά του θα τον χάσω. Φοβάμαι ότι αν μπούμε στον κόσμο της λογικής, εκεί που βασιλεύουν ο εγωισμός,  η αμφιβολία, η καχυποψία,  οι εντυπώσεις και οι κανόνες, τότε οι ψυχές μας θα σταματήσουν να μιλούν..  Και δεν αντέχω αυτή τη σκέψη.. Δεν μπορώ, δεν γίνεται να τον χάσω…  Το τίμημα θα ήταν πολύ βαρύ..Η υλική υπόστασή μου μπορεί να αντέξει αυτή την απώλεια.. Η ψυχή μου όχι.