Glimpse to a naked soul...

Μου λείπει.
Δεν λέει πολλά αυτό από μόνο του, γιατί γενικώς και αορίστως μου λείπουν πολλά πράγματα.
Και έχοντας γνώθι σ’αυτόν -είμαι ένας συναισθηματικός «βούζουνος»- γνωρίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που λέω ότι μου λείπει κάποιος, παρακινούμενη είτε από την αυταπάτη των φερομονών, ή των make believe personas και του wishful thinking.

Αυτόν όμως δεν τον ξέρω με αυτό τον τρόπο. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει καμιά γνωριμία. Δεν γνωρίζω την εμφάνιση του, την ηλικία του, την ταυτότητά του, τον τόπο διαμονής του. Φυσικά και αναπόφευκτα, η φαντασία μου ταξιδεύει. Ιt’s the curse of being a woman ή το φαινόμενο του σαχλο-harlequin που διέπρεπε μέχρι τα 90’s. Τον φαντάστηκα μελαχρινό, λυγερό, με θεληματικό πηγούνι και διαπεραστικό βλέμμα –αυτό σίγουρα αποτελεί harlequin syndrome symptom- μεταξύ 25-30, μοντέρνο, με ένα δικό του ανέμελο chill out look.
Και ύστερα θυμήθηκα τις πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο, με τη μούρη στο κρύο μπετόν και συνέτισα τον εαυτό μου. Έθεσα σε λειτουργία το emergency self control system και αντέστρεψα το process.
A bit on the chubby side με κύφωση, λίγο αλλήθωρο με ανύπαρκτο πηγούνι, γύρω στα 50. Το μόνο που δεν κατάφερα να αλλάξω ήταν το style. Σε αυτό επιμένω . (Συγνώμη καλέ μου αλλά με κάλτσα ττόρενη, και dolphin παντόφλα δεν μπορώ να σε φανταστώ. Είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις μου…) Εν ολίγοις, κάτι σαν Quasimodo in Notre-Dame de Paris αλλά more stylish.

Και όμως ακόμα και έτσι συνεχίζει να μου λείπει. Ανυπομονώ για τις λίγες και παράξενες επαφές μας. Απλές κουβέντες. Λίγα λόγια. Κάποιες φορές σοβαρά. Άλλες χιουμοριστικά. Κάποτε μόνο δικά μου και κάποτε μοιρασμένα με άλλους. Να μου δίνει θάρρος . Να τον κάνω να γελά με τις χαζομάρες μου μήπως και ξεχαστεί λίγο. Κάποτε ουσιώδη και κάποτε απλά για να πούμε ένα «γεια». Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. Χωρίς τα περιττά faux φτιασίδια. Και πάνω απ’όλα χωρίς να μπαίνει στη μέση το physical attraction (or unattraction), η ηλικία, το social status, τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας, ο εγωισμός..Έτσι απλά… Γινόμαστε φίλοι… Χωρίς όρους… Αλλά με σεβασμό στα όρια.

Πιάνω τον εαυτό μου –στις πιο παράξενες στιγμές- να αναρωτιέμαι τι κάνει, αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένος, αν τον αγαπούν, αν τον έχουν πικράνει.. Να χαμογελώ με τη σκέψη ότι περνά καλά και είναι χαρούμενος ή να σφίγγεται η καρδιά μου όταν υποψιάζομαι ότι περνά τη φάση του, μόνος, απογοητευμένος, μίζερος.

Δεν θέλω να μπω σε self psychoanalysis. Δεν έχει σημασία αν έχω ψυχοτραυματικά παιδικά βιώματα, προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, ψυχολογικά σύνδρομα ή αν είμαι εντελώς κου-κου. Δεν θέλω να ακούσω για το τι είναι «λογικό» ή ψυχικά υγειές. Δεν με νοιάζει. Απλά.

Το μόνο που ξέρω είναι αυτός ο άγνωστος μου έδωσε κάτι που ήθελα πολύ..Κάτι που έψαχνα απεγνωσμένα με μανία ...A glimpse to a naked soul…